صرع ژنراليزه با تشنج پايدار، يک اورژانس نورولوژي و نيازمند دارودرماني سريع است. داروهايي که براي اين منظور مورد استفاده قرار مي‌گيرند عبارتند از: بنزوديازپين‌ها و داروهاي ضدصرع. در شروع درمان، بنزوديازپين‌ها براي کنترل تشنج پايدار تجويز مي‌شوند و در ادامه يک داروي ضدصرع مورد استفاده قرار مي‌گيرد. در انتخاب بنزوديازپين و ضدصرع مناسب براي درمان صرع ژنراليزه با تشنج پايدار، اثربخشي و عوارض ناخواسته هر کدام بايد در نظر گرفته شود.


تعريف تشنج پايدار متغير است. در گذشته به تشنجي گفته مي‌شد که بيش از نيم ساعت طول بکشد و موجب آسيب عصبي غيرقابل برگشت شود اما به‌تدريج، مدت زماني که در اين تعريف براي تشنج پايدار در نظر گرفته شده، کوتاه‌تر شد. به دليل ماهيت اورژانس صرع ژنراليزه با تشنج پايدار، مطالعه‌هاي گذشته‌نگر تصادفي در مورد درمان‌هاي دارويي اين عارضه محدود هستند.

دارودرماني صرع ژنراليزه با تشنج پايداردر هنگام مواجهه با صرع ژنراليزه با تشنج پايدار، در صورت نامشخص بودن علت، يافتن عامل ايجادکننده بسيار مهم است؛ مثلا در صورتي که ‌هايپوگليسمي‌ چنين وضعيتي را ايجاد کرده باشد، تجويز سريع گلوکز و تيامين ضروري است. ساير علل برگشت‌پذير عبارتند از: اسيدوز، هايپوکسي و اختلالات الکتروليتي (مانند ‌هايپرکالمي‌ و هيپوناترمي). به علاوه، احتمال زير سطح درماني بودن دوز داروهاي ضدصرع در بيمار با تشنج پايدار بايد سريعا مورد بررسي قرار گيرد. ....