شکستگی ها و در رفتگی های شایغ اتگشتان دست ها
شکستگي‌ها و دررفتگي‌هاي انگشتان دست، آسيب‌هاي شايعي هستند که غالبا توسط پزشکان خانواده درمان مي‌شوند. انجام يک معاينه فيزيکي نظام‌مند به منظور اجتناب از عوارض و پيامدهاي سوء متعاقب اين آسيب‌ها ضرورت دارد. در ارزيابي شکستگي‌ها و دررفتگي‌هاي انگشتان، انجام راديوگرافي (معمولا در نماهاي قدامي- خلفي، لترال واقعي و مايل) مورد نياز است. دررفتگي دورسال مفصل اينترفالانژيال پروگزيمال (PIP) شايع‌ترين نوع دررفتگي‌هاي انگشت به شمار مي‌آيد.
دررفتگي‌هاي انگشتان بايد در اولين فرصت ممکن جا انداخته شوند و آسيب‌هاي همزمان در بافت نرم نيز بايد به صورت مناسب درمان گردند. ارجاع به متخصص دست در اين موارد لازم خواهد بود: عدم امکان جا انداختن دررفتگي؛ ناپايدار بودن انگشت پس از جا انداختن؛ يا وجود آسيب قابل ملاحظه ليگامان‌ها، تاندون‌ها يا بافت نرم. بعضي از شکستگي‌هاي شايع انگشت را مي‌توان به صورت محافظه‌کارانه از طريق جا انداختن و بي‌حرکتي مناسب، درمان کرد. اين بيماران نيز در اين موارد بايد به متخصص دست ارجاع شوند: ناپايداري شکستگي، درگيري بخش بزرگي (بيش از 30%) از سطح داخل مفصلي، يا وجود چرخش قابل ملاحظه.
شکستگي‌ها و دررفتگي‌هاي انگشتان دست ممکن است در حين فعاليت‌هاي روزمره از جمله کار رخ بدهند ولي علت معمول ايجاد آن‌ها، شرکت در فعاليت‌هاي ورزشي است. شکستگي‌هاي انگشتان دست و متاکارپ‌ها شايع‌ترين شکستگي‌هاي مرتبط با ورزش در بزرگسالان و نوجوانان هستند. شکستگي‌ها و دررفتگي‌هاي انگشتان در صورت عدم درمان مناسب مي‌توانند پيامدهاي قابل ملاحظه‌اي از قبيل کارکرد نامناسب، درد مزمن، سفتي (stiffness) و دفورميتي داشته باشند. هدف از درمان، بازگشت به سطح طبيعي کارکرد و فعاليت است. ارجاع به جراح دست در موارد مناسب مي‌تواند از تاخير در انجام درمان‌هاي لازم جلوگيري کند. ارزيابي و درمان شکستگي‌ها و دررفتگي‌هاي انگشتان دست در جدول 1 به صورت خلاصه ذکر شده است.
پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: